ข้อหารือ | : บริษัท ก. และบริษัท ข. ประกอบการรับจ้างรักษาความปลอดภัย และรับจ้างทำความสะอาด
ให้บริษัท ค. เป็นจำนวนเงิน 2,798,007 บาท พร้อมดอกเบี้ย 2,119,365 บาท ในวันที่ 26
มิถุนายน 2541 บริษัทฯ ซึ่งเป็นเจ้าหนี้ตามคำพิพากษาทั้งสองรายได้นำเจ้าพนักงานบังคับคดีไป
ยึดทรัพย์สินของลูกหนี้ ปรากฏว่าเมื่อไปที่สำนักงานแห่งใหญ่ของลูกหนี้แล้วไม่พบตัวลูกหนี้ และทรัพย์สินของ
ลูกหนี้แต่อย่างใด เจ้าพนักงานบังคับคดีจึงได้งดยึดลงนัด 2 เดือน รอโจทก์ (เจ้าหนี้) แถลง เมื่อครบ
กำหนด 2 เดือน ผู้รับมอบอำนาจของเจ้าหนี้ทั้งสองรายก็มิได้แถลง และมิได้ดำเนินการจำหน่ายหนี้สูญ
จากบัญชีลูกหนี้แต่อย่างใด เวลาล่วงเลยมาจนกระทั่งเจ้าหนี้ได้ทราบว่าลูกหนี้ได้ถูกบุคคลอื่นฟ้องคดี
ล้มละลาย และมีคำสั่งพิทักษ์ทรัพย์เด็ดขาดลูกหนี้ ตั้งแต่วันที่ 6 ตุลาคม 2542 (ประกาศราชกิจจานุเบกษา
วันที่ 9 พฤศจิกายน 2542) แต่ขณะที่เจ้าหนี้ทั้งสองรายข้างต้นทราบนั้นได้พ้นกำหนดระยะเวลายื่นคำร้อง
ขอรับชำระหนี้คดีล้มละลายไปแล้ว ต่อมาวันที่ 13 กรกฎาคม 2543 เจ้าหนี้ทั้งสองรายได้แถลงต่อ
เจ้าพนักงานบังคับคดีว่าลูกหนี้ไม่มีทรัพย์สินใดที่จะบังคับชำระหนี้ให้แก่โจทก์ได้อีกและขอถอนบังคับคดี และ
เมื่อวันที่ 31 กรกฎาคม 2543 เจ้าพนักงานบังคับคดีได้รายงานต่อศาล และถอนการบังคับคดี ซึ่ง
นางสาวจินตนาฯ เห็นว่า หนี้ของลูกหนี้มีจำนวนเกิน 500,000 บาท โดยเจ้าหนี้ได้ดำเนินการฟ้องลูกหนี้
ในคดีแพ่ง และได้มีคำบังคับคดีหรือคำสั่งศาลแล้ว แต่ลูกหนี้ไม่มีทรัพย์สินใด ๆ จะชำระหนี้ได้ เข้าลักษณะ
ตามข้อ 4(2) ของกฎกระทรวง ฉบับที่ 186 (พ.ศ. 2534)ฯ ดังนั้น เจ้าหนี้จึงสามารถนำหนี้ของลูกหนี้
รายนี้จำหน่ายหนี้สูญจากบัญชีลูกหนี้ได้ตั้งแต่วันที่ 26 มิถุนายน 2541 ซึ่งเป็นวันที่ได้มีการนำ
เจ้าพนักงานบังคับคดีไปยึดทรัพย์สินของลูกหนี้แล้วไม่พบทรัพย์สินของลูกหนี้ ทั้งนี้ แม้ว่าเจ้าหนี้มิได้
จำหน่ายหนี้สูญในรอบระยะเวลาบัญชี และเจ้าหนี้มิได้ยื่นคำร้องขอรับชำระหนี้ของลูกหนี้ซึ่งถูกพิทักษ์ทรัพย์
เด็ดขาดภายในระยะเวลาที่กฎหมายกำหนดก็ตาม เจ้าหนี้ก็ยังคงมีสิทธิจำหน่ายหนี้สูญจากบัญชีลูกหนี้รายนี้
ได้ในรอบระยะเวลาบัญชีปี 2543 |
