เลขที่หนังสือ

: กค 0811/4726

วันที่

: 17 พฤษภาคม 2544

เรื่อง

: ภาษีธุรกิจเฉพาะ กรณีการประเมินและการส่งหนังสือแจ้งการประเมิน

ข้อกฎหมาย

: มาตรา 8, มาตรา 91/15(1)

ข้อหารือ

: 1. สำนักงานสรรพากรจังหวัดได้ประเมินภาษีธุรกิจเฉพาะ ราย นาย ก. ตามหนังสือ
แจ้งการประเมินภาษีธุรกิจเฉพาะเลขที่ 100 ลงวันที่ 1 กรกฎาคม 2541 โดยเจ้าพนักงานได้ประเมิน
และนำส่งหนังสือแจ้งการประเมินดังกล่าวด้วยตนเองเมื่อวันที่ 20 สิงหาคม 2541 ณ จังหวัดยโสธร ซึ่ง
เป็นภูมิลำเนาตามทะเบียนราษฎรของนาย ก. โดยนาง ข. ภริยาของนาย ก. เป็นผู้รับหนังสือ
แจ้งการประเมิน ต่อมาจึงได้ทราบว่านาย ก. ได้ถูกจำคุกตามคำพิพากษาถึงที่สุดของศาลและถูกคุมขังอยู่
ในเรือนจำจังหวัด ตั้งแต่วันที่ 1 กันยายน 2540 ได้รับการปล่อยตัวในวันที่ 30 ธันวาคม 2542 จังหวัดฯ
เห็นว่าขณะที่มีการประเมินภาษีดังกล่าว นาย ก. ยังอยู่ในอำนาจการประเมินของเจ้าพนักงานฯ ใน
ท้องที่จังหวัด การประเมินจึงชอบด้วยกฎหมาย
2. กรณีการนำส่งหนังสือแจ้งการประเมิน ณ จังหวัดยโสธร ซึ่งเป็นภูมิลำเนาตามทะเบียน
ราษฎรของนาย ก. ในขณะนั้น นาย ก. ถูกจำคุกตามคำพิพากษาถึงที่สุดของศาลในเรือนจำจังหวัด ตาม
มาตรา 47 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ถือว่าภูมิลำเนาของผู้ถูกจำคุกตาม คำพิพากษาถึงที่สุด
ของศาลได้แก่เรือนจำหรือทัณฑสถานที่ถูกจำคุกจนกว่าได้รับการปล่อยตัว บ้านเลขที่ดังกล่าวจึงมิใช่
ภูมิลำเนาของนาย ก. การส่งหนังสือแจ้งการประเมินจึงไม่ชอบตามมาตรา 8 แห่งประมวลรัษฎากร
ปัจจุบัน นาย ก. ได้พ้นโทษได้รับการปล่อยตัวแล้ว ซึ่งยังมีภูมิลำเนาตามทะเบียนราษฎรอยู่บ้านเลขที่
ดังกล่าว จังหวัดฯ ส่งสำเนาหนังสือแจ้งการประเมินโดยเจ้าพนักงานฝ่ายที่ประเมินได้รับรองและส่งให้
ผู้ค้างฯ ตามภูมิลำเนาที่ปรากฏในทะเบียนราษฎร การส่งดังกล่าวชอบด้วยกฎหมายตามมาตรา 8 แห่ง
ประมวลรัษฎากรหรือไม่
3. จังหวัดฯ เห็นว่าการประเมินชอบด้วยกฎหมาย หนังสือแจ้งการประเมินดังกล่าวได้ส่งไป
ยังผู้เสียภาษีแล้วไม่สามารถเรียกคืนได้ แต่ปัจจุบันนาย ก. ได้พ้นโทษแล้วและยังมีภูมิลำเนาตามทะเบียน
ราษฎร ณ จังหวัดยโสธร เพียงสำเนาหนังสือแจ้งการประเมินที่เจ้าพนักงานฝ่ายประเมินได้รับรองและ
ส่งไปยังผู้ค้างฯ ตามภูมิลำเนาที่ปรากฏในทะเบียนราษฎรน่าจะชอบด้วยมาตรา 8 แห่งประมวลรัษฎากร

แนววินิจฉัย

: 1. กรณีเจ้าพนักงานประเมินได้ประเมินภาษีธุรกิจเฉพาะ ราย นาย ก. ตามหนังสือ
แจ้งการประเมินเลขที่ 100 ลงวันที่ 1 กรกฎาคม 2541 สำหรับเดือนภาษีธันวาคม 2539 และ
เดือนภาษีเมษายน 2540 จึงเป็นการประเมินภาษีภายใน 10 ปี นับแต่วันพ้นกำหนดยื่นแบบแสดงรายการ
ภาษีนั้น ๆ ตามมาตรา 193/31 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ประกอบกับเจ้าพนักงานประเมิน
มีอำนาจประเมินภาษี เบี้ยปรับ เงินเพิ่ม เมื่อปรากฏแก่เจ้าพนักงานประเมินว่าผู้มีหน้าที่เสียภาษีมิได้ยื่น
แบบแสดงรายการภายในเวลาที่กฎหมายกำหนดตามมาตรา 91/15(1) แห่งประมวลรัษฎากร ดังนั้น
การประเมินจึงชอบด้วยกฎหมาย
2 กรณีการส่งหนังสือแจ้งการประเมินให้แก่นาย ก. เนื่องจากมาตรา 8 แห่ง
ประมวลรัษฎากร กำหนดให้ส่งหนังสือแจ้งให้เสียภาษีอากร ณ ภูมิลำเนาของผู้เสียภาษีแต่โดยที่ นาย ก.
ซึ่งถูกคำพิพากษาถึงที่สุดของศาลให้จำคุกซึ่งตามมาตรา 47 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ถือว่า
ภูมิลำเนาของผู้ที่ถูกจำคุกตามคำพิพากษาถึงที่สุดของศาล ได้แก่ เรือนจำ ดังนั้น เมื่อจังหวัดฯ ส่งหนังสือ
แจ้งการประเมินไปยังภูมิลำเนาตามทะเบียนราษฎร จึงไม่ใช่ภูมิลำเนาของนาย ก. และการส่งหนังสือ
แจ้งการประเมินดังกล่าว จึงไม่ชอบตามมาตรา 8 แห่งประมวลรัษฎากร
อย่างไรก็ดี ต่อมานาย ก. ได้พ้นโทษได้รับการปล่อยตัวและปรากฏว่าตามทะเบียนราษฎรใน
บ้านเลขที่ดังกล่าวไม่มีรายการเปลี่ยนแปลงของนาย ก. แต่อย่างใด ดังนั้น ภูมิลำเนาของนาย ก. จึง
เป็นไปตามทะเบียนราษฎรซึ่งหมายถึงบ้านที่จังหวัดยโสธร เมื่อจังหวัดฯ ได้ส่งสำเนาหนังสือ
แจ้งการประเมินที่เจ้าพนักงานประเมินได้รับรองไปยังนาย ก. ตามภูมิลำเนาที่ปรากฏในทะเบียนราษฎร
อีกครั้งหนึ่งตามมาตรา 8 แห่งประมวลรัษฎากร เนื่องจากไม่สามารถเรียกต้นฉบับเดิมคืนได้ จึงถือได้
ว่าการส่งหนังสือแจ้งการประเมินให้นาย ก. ชอบแล้ว

เลขตู้

: 64/30496