(๑) บริษัทฯ ประกอบกิจการขาย ติดตั้ง และบริการบำรุงรักษาลิฟท์ และบันไดเลื่อน บริษัทฯ ได้ทำสัญญาซื้อขายวัสดุอุปกรณ์งานระบบไฟฟ้า สื่อสาร สุขาภิบาล และระบบป้องกันอัคคีภัย เมื่อวันที่ ๓๐ สิงหาคม ๒๕๓๗ ราคารวมภาษีมูลค่าเพิ่มแล้ว จำนวน ๑๖๒,๖๕๑,๖๑๐ บาท ซึ่งลูกค้าได้ชำระเงินให้บริษัทฯ เพียงบางส่วน ส่วนที่ลูกค้าค้างชำระ บริษัทฯ ได้ฟ้องศาลเพื่อบังคับให้ชำระหนี้ตั้งแต่เดือนธันวาคม ๒๕๔๑ และคดีดังกล่าวได้ถึงที่สุดแล้วตามคำพิพากษาศาลฎีกาที่ พิพากษาให้ลูกค้าชำระหนี้พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละ ๗.๕ ต่อปี
         (๒) ในการขายสินค้าดังกล่าว บริษัทฯ ไม่ได้ออกเอกสารใบกำกับภาษีให้กับลูกค้า ณ วันส่งมอบสินค้าในปี ๒๕๔๐ ถึงปี ๒๕๔๑ โดยบริษัทฯ ได้ออกเพียงใบแจ้งหนี้ให้ลูกค้า จำนวน ๑๕ ฉบับ เพื่อขอรับชำระเงินค่าวัสดุอุปกรณ์ และภาษีมูลค่าเพิ่มในอัตราร้อยละ ๑๐ เนื่องจากบริษัทฯ เข้าใจว่า บริษัทฯ ต้องออกใบกำกับภาษีให้กับลูกค้าเมื่อลูกค้าชำระเงิน ต่อมาในปี ๒๕๔๓ บริษัทฯ ถูกกรมสรรพากรประเมินภาษีมูลค่าเพิ่มในประเด็นที่บริษัทฯ ไม่ได้ออกใบกำกับภาษีในขณะที่ความรับผิดในการเสียภาษีมูลค่าเพิ่มเกิดขึ้นระหว่างเดือนภาษีมกราคม ๒๕๓๙ ถึงเดือนภาษีพฤษภาคม ๒๕๔๓ ซึ่งบริษัทฯ ได้ชำระภาษีที่ขาดพร้อมเงินเพิ่มเสร็จสิ้นเมื่อวันที่ ๓๑ มกราคม ๒๕๔๔ ต่อมา เมื่อลูกค้าได้ชำระเงินตามคำพิพากษาตาม ๑. ในวันที่ ๒๕ มกราคม ๒๕๖๐ จำนวน ๖๔,๘๓๖,๒๕๖.๐๗ บาท บริษัทฯ จึงได้ออกหลักฐานใบเสร็จรับเงิน โดยไม่ได้ออกใบกำกับภาษีให้แก่ลูกค้า บริษัทฯ จึงหารือว่า บริษัทฯ สามารถออกใบกำกับภาษีหลังจากถูกกรมสรรพากรประเมินภาษีมูลค่าเพิ่มในประเด็นที่บริษัทฯ ไม่ได้ออกใบกำกับภาษีในขณะที่ความรับผิดในการเสียภาษีมูลค่าเพิ่มเกิดขึ้นได้หรือไม่ อย่างไร