เลขที่หนังสือ

: กค 0706(กม.02)/976

วันที่

: 20 ตุลาคม 2548

เรื่อง

: ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา กรณีการตรวจคืนภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาหัก ณ ที่จ่าย ตามคำร้องขอคืนเงินภาษีอากร (แบบ ค.10)

ข้อกฎหมาย

: มาตรา 27 ตรี มาตรา 39 มาตรา 40(1) มาตรา 63 และมาตรา 65(12)(13)

ข้อหารือ

: ด้วยศูนย์ บ. หารือเกี่ยวกับการตรวจคืนภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาหัก ณ ที่
จ่าย ตามคำร้องขอคืนภาษีอากร (แบบ ค.10) ราย บริษัท ส. โดยมีข้อเท็จจริงดังนี้
บริษัท ส. ได้ว่าจ้าง นาย ว. เป็นพนักงานขับรถในอัตราเงินเดือน ๆ ละ
5,400.- บาท ตั้งแต่วันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2542 ต่อมาในวันที่ 27 เมษายน 2542
บริษัทฯ บันทึกข้อมูลคอมพิวเตอร์ผิดพลาด ทำให้นาย ว. ได้รับเงินเดือนจำนวน
533,400.- บาท ซึ่งเป็นเงินเดือนที่เกินกว่าที่ควรจะได้รับจริง เมื่อหักภาษี ณ ที่จ่าย
จำนวน 145,200.- บาท และเงินประกันสังคมจำนวน 300.- บาท แล้ว นาย ว.
ได้รับเงินเดือนสุทธิฯ จำนวน 387,900.- บาท โดยบริษัทฯ ได้ออกหนังสือรับรอง
การหักภาษี ณ ที่จ่าย สำหรับเงินเดือนที่นาย ว. ได้รับจำนวน 533,400.- บาท เป็น
ภาษีหัก ณ ที่จ่ายจำนวน 145,200.- บาท เมื่อนาย ว. ได้รับเงินเดือนดังกล่าวแล้ว
ได้หลบหนีไป บริษัทฯ ได้แจ้งความเพื่อดำเนินคดีกับนาย ว. เมื่อวันที่ 22
พฤษภาคม 2542 และศาลได้มีคำพิพากษาเมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม 2544 ให้นาย ว.
คืนเงินเต็มจำนวนและพิพากษาจำคุก 1 ปี 6 เดือน แต่ให้รอการลงอาญา 2 ปี จาก
กรณีดังกล่าวบริษัทฯ เห็นว่า นาย ว. เพิ่งมาทำงานได้ 2 เดือน ไม่น่าจะยื่นแบบ
แสดงรายการ ภ.ง.ด.90 หรือแบบแสดงรายการ ภ.ง.ด.91 เพื่อขอคืนภาษีเงินได้
บุคคลธรรมดา เงินเดือนที่บริษัทฯ จ่ายให้แก่นาย ว. นั้น ควรเป็นค่าใช้จ่ายของ
บริษัทฯ เพียง 5,400.- บาท บริษัทฯ จึงยื่นแบบ ค.10 เพื่อขอคืนภาษีเงินได้บุคคล
ธรรมดาหัก ณ ที่จ่าย จำนวน 145,200.- บาท

แนววินิจฉัย

: 1. ค่าใช้จ่ายเงินเดือนของนาย ว.
กรณีพนักงานฯ ได้รับเงินเดือนซึ่งเป็นเงินเดือนเกินกว่าจำนวนที่ควรได้รับ
จริงจากบริษัทฯ แล้วไม่นำส่งมอบคืนให้บริษัทฯ โดยเมื่อได้รับเงินแล้วได้หลบหนีไป
ถือเป็นการเบียดบังนำเงินเดือนส่วนที่เกินไปใช้เป็นประโยชน์ส่วนตัวเป็นผล
เสียหายต่อกิจการของบริษัทฯ ซึ่งเงินได้พึงประเมินตามมาตรา 40(1) แห่งประมวล
รัษฎากร ที่นาย ว. ควรจะได้รับจริงในแต่ละเดือนจึงจะถือเป็นเงินได้พึงประเมิน
เนื่องจากสัญญาจ้างแรงงานของนาย ว. ต่อมานาย ว. ได้รับเงินได้
พึงประเมินจากการยักยอกเงินของบริษัทฯ จึงถือว่า เป็นผู้มีเงินได้พึงประเมินตาม
คำนิยามของเงินได้พึงประเมินตามมาตรา 39 แห่งประมวลรัษฎากร นาย ว. ต้อง
นำเงินได้นั้นมารวมคำนวณเพื่อเสียภาษีเงินได้ด้วย ดังนั้น กรณีรายจ่ายในการ
คำนวณกำไรสุทธิเพื่อเสียภาษีเงินได้นิติบุคคลของบริษัทฯ ในกรณีดังกล่าวจึงแยก
พิจารณาได้ดังนี้
1.1 กรณีค่าใช้จ่ายเงินเดือนของนาย ว. ที่บริษัทฯ จ่ายให้เนื่องจากการ
จ้างแรงงานในแต่ละเดือนตามปกติ บริษัทฯ มีสิทธินำมาหักเป็นรายจ่ายในการ
คำนวณกำไรสุทธิเพื่อเสียภาษีเงินได้นิติบุคคลได้ ไม่ต้องห้ามตามมาตรา 65 ตรี
(13) แห่งประมวลรัษฎากร
1.2 กรณีค่าใช้จ่ายค่าจ้างแรงงานในส่วนที่จ่ายเกินไปให้แก่นาย ว. หาก
บริษัทฯ ไม่มีประกันหรือสัญญาคุ้มกันใด ๆ และบริษัทฯ มีหลักฐานแสดงได้ว่า
ความเสียหายดังกล่าวได้เกิดขึ้นจริงบริษัทฯ สามารถนำผลเสียหายดังกล่าวมาถือ
เป็นรายจ่ายในรอบระยะเวลาบัญชีที่ความเสียหายเกิดขึ้นได้ไม่ต้องห้ามตามมาตรา
65 ตรี (12) แห่งประมวลรัษฎากร แต่เมื่อบริษัทฯ ได้รับเงินที่ถูกยักยอกไปคืนมา
เมื่อใดจะต้องถือเป็นรายได้ของรอบระยะเวลาบัญชีนั้น
2. ผู้มีสิทธิขอคืนภาษี
กรณีผู้มีหน้าที่เสียภาษีได้เสียภาษีเกินไปกว่าจำนวนที่ต้องเสีย เนื่องจาก
ผู้จ่ายเงินได้ได้หักภาษี ณ ที่จ่ายไว้เกินไป หรือหักภาษีไว้โดยไม่มีหน้าที่ต้องหัก
หรือผู้มีหน้าที่เสียภาษีชำระภาษีเกินไปโดยความเข้าใจผิด หรือคำนวณภาษีเกินไป
กว่าจำนวนที่ต้องเสีย เมื่อพิจารณาตามบทบัญญัติมาตรา 27 ตรี และมาตรา 63
แห่งประมวลรัษฎากรแล้ว ผู้มีสิทธิขอคืนหมายความว่า
(1) ผู้มีหน้าที่เสียภาษีซึ่งได้ชำระภาษีอากรไว้เกิน หรือผิด หรือซ้ำ
(2) ผู้ถูกหักภาษี ณ ที่จ่ายไว้เกิน และหรือมีภาษีเกินเนื่องจากได้รับการ
เครดิตภาษี
(3) ผู้ไม่มีหน้าที่ต้องเสียภาษีแต่ชำระภาษีไว้ หรือถูกหักภาษีไว้ไม่ว่าด้วยเหตุ
ใด ๆ
(4) ผู้มีหน้าที่หักภาษี ณ ที่จ่าย ที่นำเงินของตนเองส่งภาษีไว้ผิดหรือซ้ำ
(5) ผู้เสียประโยชน์จากการชำระหรือนำส่งภาษีไว้เกินหรือผิดหรือซ้ำ หรือ
โดยไม่มีหน้าที่ต้องเสีย
ในการขอคืนเงินภาษีอาจมีปัญหาว่า ผู้ใดจะเป็นผู้มีสิทธิขอคืนเงินภาษีที่ถูก
หักไว้เกินนั้น กล่าวคือ ผู้จ่ายเงินได้หรือผู้มีเงินได้ที่ถูกหักภาษีไว้ ปัญหานี้เมื่อ
พิจารณาตามสิทธิของบุคคลที่จะพึงได้รับเงินคืนแล้วน่าจะต้องเป็นตัวผู้มีเงินได้ที่ถูก
หักภาษีไว้เพราะเป็นผู้ถูกกระทบกระเทือนสิทธิโดยตรงจึงมีสิทธิเรียกร้องขอเงินคืน
ส่วนนายจ้างหรือผู้จ่ายเงินเป็นเพียงผู้จ่ายเงินได้เท่านั้นไม่มีข้อผูกพันกับเงินได้ที่หัก
และนำส่งไว้แล้ว ฉะนั้น ถ้าหากนายจ้างจะขอคืนก็จะต้องได้รับมอบอำนาจจากตัวผู้
มีเงินได้จึงจะสมบูรณ์ตามกฎหมาย เว้นแต่ กรณีนายจ้างหรือผู้จ่ายเงินได้นำเงิน
ของตนส่งไว้เกิน ส่งผิดหรือส่งซ้ำซึ่งนายจ้างย่อมมีสิทธิยื่นคำร้องขอคืนเงินได้เอง
กรณีตามข้อเท็จจริง เงินเดือนที่นาย ว. ได้รับเมื่อคำนวณภาษีหัก ณ ที่จ่าย
ตามมาตรา 50 แห่งประมวลรัษฎากร ไม่มีภาษีที่ต้องหัก ณ ที่จ่าย และนำส่งแต่
อย่างใด การที่บริษัทฯ ได้หักภาษี ณ ที่จ่ายและนำส่งโดยออกหนังสือรับรองการหัก
ภาษี ณ ที่จ่ายสำหรับเงินเดือนรวมทั้งส่วนที่ได้รับเกินกว่าที่ควรจะได้รับจริงจาก
บริษัทฯ นั้น ถือว่า บริษัทฯ ได้นำเงินของตนส่งไว้เกิน และข้อเท็จจริงได้ความว่า
บริษัทฯ ฟ้องนาย ว. ในกรณีเบียดบังนำเงินเดือนส่วนที่เกินไปใช้เป็นประโยชน์
ส่วนตัว ซึ่งศาลได้มีคำพิพากษาให้นาย ว. คืนเงินเต็มจำนวน โดยไม่ปรากฏ
ข้อเท็จจริงว่า นาย ว. ได้คืนเงินให้บริษัทฯ แล้วหรือไม่ กรณีถือได้ว่า บริษัทฯ เป็น
ผู้เสียประโยชน์โดยตรงจากการนำส่งภาษีโดยไม่มีหน้าที่ต้องเสีย บริษัทฯ จึงมีสิทธิ
ขอคืนภาษีดังกล่าวได้ในนามของบริษัทฯ เฉพาะในส่วนที่บริษัทฯ ได้จ่ายเกินให้แก่
นาย ว. เท่านั้น โดยให้ยื่นคำร้องขอคืนภายในสามปี นับแต่วันสุดท้ายแห่ง
กำหนดเวลายื่นรายการภาษีตามที่กฎหมายกำหนดตามมาตรา 27 ตรี แห่งประมวล
รัษฎากร

เลขตู้

: 68/33638