เลขที่หนังสือ

: กค 0706/7985

วันที่

: 22 กันยายน 2549

เรื่อง

:        ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา กรณีค่าเบี้ยเลี้ยงเดินทาง

ข้อกฎหมาย

:       มาตรา 40(1) และมาตรา 50(1) แห่งประมวลรัษฎากร

ข้อหารือ

:      บริษัท ก.ประกอบกิจการขายผลิตภัณฑ์ทางเภสัชกรรมให้กับสถานพยาบาล ได้จ่ายค่าเบี้ยเลี้ยง ให้กับพนักงานที่ไปปฏิบัติงานนอกสถานที่ ไม่รวมค่าที่พักโดยอัตราค่าเบี้ยเลี้ยงต่อวันที่จ่ายให้กับ พนักงานในอัตราที่เกินกว่าอัตราเบี้ยเลี้ยงเดินทางที่ทางราชการกำหนด และไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ ได้ว่าพนักงานจ่ายไปทั้งหมดหรือไม่ บริษัทฯ จึงขอทราบว่าค่าเบี้ยเลี้ยงจ่ายให้กับพนักงานเป็นเงินได้ ของพนักงานเฉพาะส่วนที่เกินกว่าอัตราค่าเบี้ยเลี้ยงสูงสุดที่ทางราชการกำหนดจ่ายให้แก่ข้าราชการ หรือถือเป็นเงินได้ของพนักงานทั้งจำนวน

แนววินิจฉัย

:      กรณีบริษัทฯ จ่ายค่าเบี้ยเลี้ยงให้แก่พนักงานไปปฏิบัติงานนอกสถานที่ดังกล่าว เข้าลักษณะเป็น เงินได้จากการรับจ้างแรงงานตามมาตรา 40(1) แห่งประมวลรัษฎากร จะได้รับยกเว้นไม่ต้องนำมา รวมคำนวณเพื่อเสียภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาต้องเป็นกรณีที่พนักงานได้จ่ายไปโดยสุจริตตาม ความจำเป็นเฉพาะในการที่ต้องปฏิบัติการตามหน้าที่ของตนและได้จ่ายไปทั้งหมดเพื่อการนั้น
        ดังนั้น หากพนักงานได้รับค่าเบี้ยเลี้ยงเกินกว่าอัตราค่าเบี้ยเลี้ยงสูงสุดที่ทางราชการกำหนดจ่าย ให้แก่ข้าราชการ และไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ว่าได้จ่ายไปโดยสุจริตตามความจำเป็นเฉพาะในการที่ ต้องปฏิบัติงานตามหน้าที่ของตนและได้จ่ายไปทั้งหมดในการนั้น บริษัทฯ จึงต้องนำเบี้ยเลี้ยง ส่วนที่เกินอัตราดังกล่าวมารวมคำนวณเป็นเงินได้ของพนักงานและหักภาษี ณ ที่จ่าย ตามมาตรา 50(1) แห่งประมวลรัษฎากร

เลขตู้

:69/34514