การใช้วิธียึดหรืออายัดเพื่อขายทอดตลาดทรัพย์สินของผู้ที่ค้างชำระหนี้ภาษีอากรตามมาตรา 12 แห่งประมวลรัษฎากรนั้นมีกำหนด 10 ปี ตามมาตรา 12 วรรคสี่ แห่งประมวลรัษฎากร ประกอบมาตรา 271 แห่ง ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง แต่เมื่อมาตรา 12 วรรคสอง บัญญัติว่า เพื่อให้ได้รับชำระภาษีอากรค้าง   ให้อธิบดีมีอำนาจสั่งยึดหรืออายัดและขายทอดตลาดทรัพย์สินของผู้ต้องรับผิดเสียภาษีอากรหรือนำส่งภาษีอากรได้ จึงเห็นได้ว่าอธิบดีจะใช้อำนาจยึดหรืออายัดดังกล่าวได้ก็ต่อเมื่อผู้ค้างชำระภาษีได้รับหนังสือแจ้งการประเมินแล้ว หรือได้รับแจ้งให้นำส่งภาษีอากรเป็นจำนวนที่แน่นอน เมื่อปรากฏว่า วันที่ 15 ธันวาคม 2535 และวันที่ 15 มีนาคม 2536 ซึ่งโจทก์อุทธรณ์ว่าเป็นวันที่โจทก์มีหน้าที่เสียภาษีธุรกิจเฉพาะยังไม่ได้มีการประเมินภาษีธุรกิจเฉพาะ ระยะเวลา 10 ปี จึงยังไม่อาจเริ่มนับจากวันดังกล่าวได้ อุทธรณ์ของโจทก์ฟังไม่ขึ้น โจทก์ได้รับหนังสือแจ้ง    การประเมินภาษีธุรกิจเฉพาะเมื่อวันที่ 21 มิถุนายน 2545 และ 13 ธันวาคม 2545 และจำเลยที่ 1 กับพวกยึดและอายัดทรัพย์สินของโจทก์เมื่อวันที่ 11 กันยายน 2546 และ 21 มกราคม 2547 ยังไม่เกิน 10 ปี   นับแต่วันที่ได้รับแจ้งการประเมิน ดังนั้น ปัญหาว่าระยะเวลา 10 ปี จะเริ่มนับแต่วันได้รับแจ้งการประเมินหรือหลังจากนั้นไม่จำต้องวินิจฉัย เพราะนับอย่างไรก็ไม่เกิน 10 ปี ที่ศาลภาษีอากรกลางพิพากษายกฟ้องนั้น ศาลฎีกาแผนกคดีภาษีอากรเห็นพ้องด้วย